1998 Kasiminda yürürlüge giren 11. protokolle Insan Haklari Avrupa Sözlesmesi denetim mekanizmasinda yapilan degisikliklerin amaci, tam zamanli calisan tek bir mahkemenin kurulmasiyla denetim sisteminin bütünüyle yargisal bir nitelik kazanmasi ama ayni zamanda da, karara baglanmasi ortalama 5-6 yil süren basvurularin daha kisa sürede sonuclandirilmasi yolunun acilmasiydi.yaklasik 1,5 yil sonra Insan Haklari Avrupa Mahkemesinin yeniden yapilandirilmasina iliskin tartismalar basladi. Mahkemenin is yükünün giderek artmasi, biriken basvurular nedeniyle sistemin bogulma noktasina yaklasmasi, Insan Haklari Avrupa Mahkemesinin etkililigi sorununu gündeme getiriyor. Sorunun cözümü bir yönüyle denetim sisteminin hizlandirilmasiyla ilgili ancak, belki esas önemli olan Insan Haklari Avrupa Sözlesmesine taraf devletlerin Sözlesmeden kaynaklanan yükümlülüklerini ve Sözlesmeyi yasayan bir belge olarak yorumlayan Insan Haklari Avrupa Mahkemesi kararlarinin gereklerini yerine getirmek icin ic hukuklarinda gerekli düzenlemeleri yapma konusunda siyasal kararlilik icinde olmalari.
Insan Haklari Avrupa Mahkemesi kararlarinin ic hukuklarda uygulanmasini, Sözlesmenin 1. maddesi uyarinca taraf devletlerin Sözlesme haklarini tanima ve koruma yükümlülügünün ayrilmaz bir parcasi olarak düsünmek gerekiyor. Insan Haklari Avrupa Mahkemesi, Sözlesme hukuklarinin uygulayicisi oldugu kadar, yaraticisi da. Bu anlamda, sözlesme hukukunun, Sözlesmenin ic hukuktaki yerinden bagimsiz olarak ic hukuka aktarilmasinin en etkili yolu, ulusal yargi yerlerinin Yerel Sözlesme Mahkemeleri rolü oynamasi. Ulusal yargi yerleri ile Insan Haklari Avrupa Mahkemesi arasinda kurulacak hukuksal is birligi, ic hukuklarin Sözlesme hukukuna uyumu saglamanin yani sira Sözlesme yargici acisindan da bir geri-besleme kanalinin olusmasina imkan saglayacak.
