...Hayal bile yok icinde. Bombos. Tintin. Karanlik nemli duvarlar cevreliyor yalnizligini. Tek tutkusu, midesine girecek herhangi bir seyin taze ve temiz kokusu . Onu bu hayatta basini hatirlayamadigi kadar uzun zamandir heyecanlandiran yegane sey bu. Gecmiste kim oldugunu sezdiren essiz bir doyum.Insan eli ile yapilmis, lezzetli, sicak bir seye büyüttügü aclik. Cöp torbalarindan siyrilip alinmamis. Artiklarin igrenc kokulariyla harmanlanmamis, icten ice zavalliligini ona duyurmamis. Kalbinin kösesine pence atmamis bir sey...

Insani yaziyor Isil Aksoy Yalnizliklari, hayalleri, coskulari, acilari, kaybedisleri, ic catismalari ve tüm yoksunluklari. Bakislar atiyor kisilere ve derinlemesine büyütüyor icine kurulduklari ani, oldugu gibi kabul ederek insani.

...Az demli cay renginde gün. Saatsiz. Binlerce kücük yagmur damlasinin arasinda ve icinde. Islak ve sicak. Turuncu bir küreden bakiyor topraga yakin ucarken dünyaya. Bir ucu denize acilan, ögle uykusu huzurundaki sokaklarda. Dizlerini büküp sag ayagiyla iteleyerek havayi yukari ciktiginda simli bir griye bürünüyor derya. Bu kadar yüksekten harika, bir o kadar da sacma görünüyor asagida olanlar. Artik insan degil Ahu. Kendine hayran bir mucize, gögün tahtinda...