Onlar askin gercek sahibiydiler. Kimseye mihneti yoktu hicbirinin. Ilk insandan son insana dek sürecek bir zincirin altin halkasiydilar. Ask ugruna hayati hice sayanlardi. Hak ehlinin yalnizlari, Hay Daginin yildizlariydi. Onlar sevmekten vazgecmeyenlerdi. Yürüdükleri yol engebeli, dikenli, sikintili olsa da terk etmeyenlerdi. Yüksek bir gaye ugruna hayati feda etmislerdi.

Sev kelami icin secilmislerdi. Sev demisti Mevla. Ve onlar cok sevmislerdi. Var edenin hatirina insanin, insanligin, varligin kalbine girmislerdi. Bezm-i elestten söz vermislerdi. Sözleri muhkemdi.

Cennet gercekten sevmeyi bilenlerindi...