Dil, bir toplumun kültürünün yans¿mas¿ olup kültür dil ile hayat bulur. Bir milletin dilinin yäayan en güzel ifadesi de edebiyat¿d¿r. Bunun için de kayda de¿er edebi örneklerin arät¿r¿lmas¿ ve incelenmesi ¿artt¿r. ¿dünle beraber gitti cancä¿z¿m ne varsa düne ait, ¿imdi yeni ¿eyler söylemek laz¿m¿ Cümleleri ile insanl¿¿a seslense de bilge adam; art¿k çä, ¿iirin kapsam¿ alan¿na giren her ne varsa sonuna kadar tüketilmi¿ oldu¿u bir çäd¿r. Yani ¿airler daha az malzeme ile ¿iir binas¿n¿ in¿a etmek zorundad¿rlar. Buna paralel olarak yine XIX. yüzy¿l, Osmanl¿ Devleti¿nin tarihi ve sosyal çalkant¿lar¿ had safhada yäad¿¿¿ ve tüm alanlarda çökü¿ün son h¿zla devam etti¿i bir yüzy¿ld¿r. Bu çökü¿, her alanda oldu¿u gibi, ¿iirde de en ileri düzeyde kendini göstermi¿tir. Çal¿¿mam¿z¿n as¿l konusunu te¿kil eden Fehîm-i Sânî i¿te edebiyat¿m¿z¿n k¿s¿r bir döngü içerisine girdi¿i, kendisini yenileyemedi¿i ve daha çok kendisini yineledi¿i bu yüzy¿lda yäam¿¿; hem ö¿renmi¿, ö¿retmeye çal¿¿m¿¿ hem de yazm¿¿, yazd¿rmaya çal¿¿m¿¿ bir ¿ahsiyettir. Çal¿¿mam¿z¿n temel amac¿, XIX. yüzy¿l divan ¿airi Süleyman Fehîm¿in hayat¿n¿ ve edebi ki¿ili¿ini tespit etmek ve divan¿n¿ her yönüyle incelemektir.