Karanlik, dipsiz, kör bir kuyuya düstük seninle.

Ayaklarimizda prangalar, bileklerimizde kelepce,

Her gecen gün daha da harlanan bir ateste,

Küllerimiz bile kalmayana dek,

Yanacagiz sevgilim.

Zamansiz her ölüm, ardinda yarali bir yasam birakirdi. Biliyordum. O geceden sonra hicbir seyin eskisi gibi olmayacagini, gecmisin gecmiste kalmayacagini ve bütün zehrini üzerimize akitmak icin bizimle korkusuzca savasacagini...

Onulmaz yaralar alacak, tuzaklara düsecek ve tuzaklar kuracak, hatalar yapacak ve bedeller ödeyecektik. Sonuna kadar savasacak ve kazanacak ama cogu zaman kaybedecektik. Fakat ne olursa olsun, asla vazgecmeyecektik.

Bir örümcegin agina düsmüs gibiydik. Öyle bir sarmisti ki etrafimizi, cirpinmak ve kurtulmak, zamani geriye sarmak kadar imkansizdi.

Fakat icimde bir his vardi. Her seye bir son verebilmek icin en basa dönmek ve o geceyle yüzlesmek gerektigini söylüyordu. Zira gecmise uzanan tüm sirlar, o gecede sakliydi. Yasananlarin vebali ise bütün gelecegi yakacakti.