Ayni ev, ayni aile, birbiri icin carpan iki ayri kalp.

Baranin yillar sonra eve dönmesinin ardindan, akliyla kalbi arasinda savasta kalan Acelya, ayni evin icinde uzak durmaya calistigi Baranin günden güne sinirlarini ihlal etmesiyle sarsilir. Baktigi, gördügü her yerde Baran vardir artik Ondan kacabilmek de saklanabilmek de imkansizdir.

Baranin ondan ne istedigini biliyordur fakat yasananlar yüzünden ona hem kirgin hem de kizgindir. Yine de hislerine söz gecirmesi kolay olmayacaktir zira Acelyayi geri kazanabilmek icin her yolu deneyen Baran pes etmemekte kararlidir.

Tüm bunlar olurken, kapkara bir kisin ve zorlu bir sinavin onlari bekledigini fark edemezler...

Gecmiste yasananlar gün yüzüne ciktiginda akillar karisacak, kalpteki sevginin yerini süphe alacak ve Demirdagli ailesindeki herkes kendini bir cikmazin icinde bulacaktir.


Acelya yoktu.
Öyleyse Baran da yoktu.
Onunla beraber ben de kaybolmustum.
Sayamadigim kadar cok gün ve gece
devrilmisti yoklugunun üstüne.
O gittikten sonra cok yagmur yagmisti yeryüzüne,
hicbirinin icimdeki yangini söndürmeye
gücünün yetmeyecegi yagmurlar
Koca bir nehre dönüsseler ve
icine düsüp bogulsam bile.

Onu izlerdim uzun uzun Basimi yastiginin yanindaki bosluga birakip ona baktigimi, kendimi tutamayip
saclarini oksadigimi, parmak uclarindan öpecek kadar hasret kaldigimi bilmezdi.
Bazi geceler yüzündeki o aglamakli ifadeyi izlerken, gözyaslari icinde uyuyakaldigini fark edip sikardim yumruklarimi. Sonrasinda uyuyamazdim geceler boyu
Ama o, bunlarin hicbirini bilmezdi.