Bay Ashley Sampson, bu kitabi yazmami önerdiginde, adimin kitapta gecmesine izin verilmemesini istedim, cünkü acilar hakkinda gercek düsüncelerim, o denli güclü olacakti ki, bu düsüncelerin kimden ciktigi bilindigi taktirde gülünc karsilanacakti. Bu talebim olumlu karsilanmadi, ama Mr. Sampson kendi ilkelerime uymadigimi söyleyen bir aciklamayla önsöz yazabilecegimi belirtti. Iste simdi, bu sevindirici görevi yerine getiriyorum. Iyi yürekli Walter Hiltonun sözlerinden aktarma yaparak, bir itirafta bulunayim Kendimi, söyledigim seyleri gercekten hissetmekten o denli uzak buluyorum ki, merhamet diliyor ve hissedebilmeyi arzuluyorum. Ama ayni nedenle, insanlarin bana getiremeyecekleri bir elestiri var. Hic kimse Yara almamis biri yara izleriyle alay eder diyemez, cünkü ciddi bir acinin hayalinin bile tahammül edilemez olmadigini asla düsünmedim. Bu düsmani kücük görme tehlikesine asla düsmeyecek birisi varsa, o kisi benim. Sunu da eklemeliyim Bu kitabin tek amaci, acilarin yarattigi düsünsel sorunu cözmektir. Sabir ve dayanma gücünü ögretmek gibi cok daha yüce olan bir görev icin kendimi yeterli sayacak akilsizlikta olamam. Acilarin dogdugu yerde, kücük cesaretin büyük bir bilgiden, kücük bir anlayisin büyük cesaretten daha cok yardimi dokunur. Tanrinin sevgisi ise en büyük yardimcidir.